Spela ljudfil!
Dün başıma bir şey geldi. Bir antika dükkanından alışveriş yapmak için Karşıyaka’ya gitmem gerekiyordu. Dükkanın adresini bilmiyorum, daha önce hiç gitmedim. İnternetten kontrol ettim, adresi navigasyona kaydettim. Ben Alsancak’ta oturuyorum. Araba ile Karşıyaka’ya gitmek uzun sürüyor. Vapurla gitmek daha kolay. Sabah saat 11:00 gibi vapura bindim ve Karşıyaka’ya geçtim. Vapurdan indim ve antika dükkanını aramaya başladım. Hiç bilmediğim dar sokaklara girdim. Sokaklar hem dar hem karmaşık. Nerede olduğumu bilmiyorum, sadece navigasyona güveniyorum. 5 dakika geçti geçmedi, telefonumun şarjı bitti. Ne yapacağımı bilemedim. Etrafta adres soracak kimse yok. Ümidimi kestim, antika dükkanını bulamayacağım. Eve dönmeye karar verdim, ama yolu bulamıyorum. Geldiğim yolu hatırlamıyorum. Sokaklar birbirine benziyor. 20 dakika kadar döndüm dolaştım. Çok yoruldum. Neyse ki sonra bir genç kızla karşılaştım. Yolumu kaybettim, dedim. Ana caddeye kadar beraber yürüdük. Artık bildiğim yerlerdeydim. Genç kıza teşekkür ettim. Bu yaşa geldim, hayatımda ilk kez kayboluyorum. Gerçekten kendime şaşırdım.
